Geschiedenis: "Karel en het Eldorado"
Er was eens een Antwerpenaar Karel genaamd. Na een lange studietijd arriveerde hij in 1963, gepakt en gezakt, in Tildonk. De liefde voor zijn bevallige vrouw had daar misschien iets mee te maken. Zijn afkomst onder stoelen of banken steken was moeilijk, zijn Antwerpse tongval was nog zeer aanwezig. Als volleerd stadsmens was de omslag naar de boerenbuiten niet vanzelfsprekend. Maar al gauw overwon de liefde de twijfel. In Tildonk vond hij zijn Eldorado.
Hij hield al snel van het volkse volk, met harten van goud, en van de oh zo gouden benevelde ochtendstond. Maar het was meer dan dat, hij leerde er van het leven te houden. Kortom, na enkele maanden, en hoogstens enkele jaren, voelde hij er zich als een goudvis in ‘t water. Samen met zijn vrouw Jo kocht hij het ‘Zwaantje’. Een magische plek met platgebrande ruïne die dienst had gedaan als hotel voor het Engelse klooster. Hij toverde de plek om tot een dokterspraktijk. De praktijk bouwde hij uit met passie. Passie voor het vak en passie voor de mens. In de beginjaren was hij nog jong, later zei hij hierover: ’hoe bleu was ik toen ik begon, hoe voelde ik me als huisarts nog veel te jong’. Het digitale tijdperk was nog ver weg. Het was de tijd dat de dikke Gouden Gids in januari vaak nog kletsnat op de stoep lag. Gsm’s bestonden nog niet, bellen deed Karel van bij de mensen thuis. Ook computers waren er nog niet, hij klasseerde zijn dossiers in een fichebak, roze mappen die hingen te bengelen in zware metalen kasten. Het waren lange dagen, vaak pas na tien uur klauterde hij de trap op, op zoek naar zijn welverdiende gouden drankje. Maar dat nam hij er graag bij. De liefde voor zijn beroep, het contact met de mensen, de kinderen die hij op de wereld zette, dat alles gaf hem vleugels. Gouden vleugels.
Samen met zijn lieftallige vrouw, kreeg hij vier dochters. Alle vier hadden zij een gouden glimlach. Dat vond hij althans. De tweede oudste, Birgit genaamd, nestelde zich bij hem in de praktijk. De vier jaren die vader en dochter samenwerkten waren goud waard. Hij deelde haar zijn ervaring, zij deelde hem nieuwe, vaak innovatieve inzichten. Computers namen de plaats in van de fichebak. De GSM verving de semafoon. Ellenlange weekendwachten werden ingekort. Wat extra ademruimte was welgekomen.
En toch zorgde Karel’s ziekte ervoor dat hij vroegtijdig het werk moest neerleggen. In de plaats daarvan kreeg hij meer tijd voor zijn gezin, voor zijn reizen en voor alledaagse dingen. In 2012 nam hij, na een lange en moedige strijd, afscheid van zijn Eldorado.
Hij hield al snel van het volkse volk, met harten van goud, en van de oh zo gouden benevelde ochtendstond. Maar het was meer dan dat, hij leerde er van het leven te houden. Kortom, na enkele maanden, en hoogstens enkele jaren, voelde hij er zich als een goudvis in ‘t water. Samen met zijn vrouw Jo kocht hij het ‘Zwaantje’. Een magische plek met platgebrande ruïne die dienst had gedaan als hotel voor het Engelse klooster. Hij toverde de plek om tot een dokterspraktijk. De praktijk bouwde hij uit met passie. Passie voor het vak en passie voor de mens. In de beginjaren was hij nog jong, later zei hij hierover: ’hoe bleu was ik toen ik begon, hoe voelde ik me als huisarts nog veel te jong’. Het digitale tijdperk was nog ver weg. Het was de tijd dat de dikke Gouden Gids in januari vaak nog kletsnat op de stoep lag. Gsm’s bestonden nog niet, bellen deed Karel van bij de mensen thuis. Ook computers waren er nog niet, hij klasseerde zijn dossiers in een fichebak, roze mappen die hingen te bengelen in zware metalen kasten. Het waren lange dagen, vaak pas na tien uur klauterde hij de trap op, op zoek naar zijn welverdiende gouden drankje. Maar dat nam hij er graag bij. De liefde voor zijn beroep, het contact met de mensen, de kinderen die hij op de wereld zette, dat alles gaf hem vleugels. Gouden vleugels.
Samen met zijn lieftallige vrouw, kreeg hij vier dochters. Alle vier hadden zij een gouden glimlach. Dat vond hij althans. De tweede oudste, Birgit genaamd, nestelde zich bij hem in de praktijk. De vier jaren die vader en dochter samenwerkten waren goud waard. Hij deelde haar zijn ervaring, zij deelde hem nieuwe, vaak innovatieve inzichten. Computers namen de plaats in van de fichebak. De GSM verving de semafoon. Ellenlange weekendwachten werden ingekort. Wat extra ademruimte was welgekomen.
En toch zorgde Karel’s ziekte ervoor dat hij vroegtijdig het werk moest neerleggen. In de plaats daarvan kreeg hij meer tijd voor zijn gezin, voor zijn reizen en voor alledaagse dingen. In 2012 nam hij, na een lange en moedige strijd, afscheid van zijn Eldorado.
Dr. Karel Monden
Toekomst: Zwanengeluk
Al snel na het vertrek van Karel was het voor Birgit duidelijk dat ze geen solo-zwaan zou zijn. De combinatie werk en gezin was geen sinecure. Als praktijkopleider werkte ze samen met huisartsen in opleiding tot er op een dag een zwaan kwam aankloppen, die in de hoogte iets boven haar uit toomde en waar ze op kon bouwen. Koen vestigde zich in 2007 in de praktijk. Samen zetten ze het elan verder, en ze bleven jonge artsen opleiden. In 2012 sloot Stephanie aan. Nog zo’n sieraad der wateren. De dokterspraktijk werd officieel omgedoopt tot ‘Huisartsen Het Zwaantje’. Door een almaar groeiende administratieve berg en stapel telefoons vervoegde Nicolas de rangen. De praktijk moesten ze wel verbouwen. De entree van Birgit’s huis bleek het perfecte secretariaat en de wasplaats een derde kabinet (zwanen wassen zichzelf, toch?).
En ze bleven opleiden. Hun oog viel hierbij op Frances. Het zwanengeluk was weer compleet! Net op tijd zo leek, want de coronacrisis stond voor de deur. Ze waren gewapend: vier artsen, een huisarts in opleiding en een secretaris. Tijdens het Coronajaar bleek dat de praktijk voor al die zwaantjes dan toch weer te klein was en ze dreven af naar het huis van de buurvrouw. Ondertussen keken ze uit naar een geschikte plaats in het dorp. Zo botsten ze op een locatie in het hart van Tildonk, naast feestzaal Familia, waar een moderne nieuwe praktijk gebouwd werd met vijf kabinetten en een grote vergaderzaal.
Van daaruit zullen ze verder inzetten op hun stokpaardjes: evidence based geneeskunde, samenwerken, ideeën uitwisselen en kennis met ervaring verbinden. En dit alles, want daar draait het om, met een uiterst respectvolle benadering en warme zorg voor de patiënten. De zwaantjes zijn klaar voor de toekomst. Het nieuwe zwanenmeer is ‘yet to come’!
En ze bleven opleiden. Hun oog viel hierbij op Frances. Het zwanengeluk was weer compleet! Net op tijd zo leek, want de coronacrisis stond voor de deur. Ze waren gewapend: vier artsen, een huisarts in opleiding en een secretaris. Tijdens het Coronajaar bleek dat de praktijk voor al die zwaantjes dan toch weer te klein was en ze dreven af naar het huis van de buurvrouw. Ondertussen keken ze uit naar een geschikte plaats in het dorp. Zo botsten ze op een locatie in het hart van Tildonk, naast feestzaal Familia, waar een moderne nieuwe praktijk gebouwd werd met vijf kabinetten en een grote vergaderzaal.
Van daaruit zullen ze verder inzetten op hun stokpaardjes: evidence based geneeskunde, samenwerken, ideeën uitwisselen en kennis met ervaring verbinden. En dit alles, want daar draait het om, met een uiterst respectvolle benadering en warme zorg voor de patiënten. De zwaantjes zijn klaar voor de toekomst. Het nieuwe zwanenmeer is ‘yet to come’!
